şehit haberi görmek

hepimizin içini büklüm büklüm eden olaydır. gencecik insanları birbirine kırdıran, vurduran insanlara sayıp söveceğimize başka şeylere yoğunlaşıyoruz çoğunlukla çünkü sövmemiz gereken insanlar ellerinde tuttukları her türlü araç ile algımızı sarsıyor.

insanın içine ateş düşüyor. ama ne yazık ki ateş en çok düştüğü yeri yakıyor. düşünsenize; sadece bir şehidimiz olunca kim bilir kaç yakınına kara haber ulaşıyor. bir aile artık asla eskisi gibi olamıyor. geride kalan çocukları, eşi, anne ve babası sadece "vatan sağolsun" diyor. ne zaman bir şehit haberi görsek bizim de içimiz gidiyor. o şehit haberiyle birlikte sanki biz de ölüyoruz. ama ölemiyoruz işte. sanırım ülkece hissettiğimiz bu ortak duyguyu yahya kemal en güzel şekilde dile getirmiş; 'bir bahçedeyiz şimdi şehitlerle beraber. bizler gibi ölmüş o yiğitlerle beraber..."

dün gece hakkari/çukurca'dan gelen 2 şehit haberi. haberlerde geçti mi bilmiyorum internette gördüm. artık sadece sayılara göre haber yapılıyo sanırım. 2 ana kuzusu, belki 2 eş, belki baba, abi, kardeş, 2 can, canlarımız.. biri şehit piyade sözleşmeli er onur deniz, diğeri şehit piyade sözleşmeli er mehmet acıbucu. i̇kisi de osmaniye şehidi. canımız ciğerimiz.. artık daha ne denebilir ne kadar küfür hakaret beddua edilebilirse kat ve kat fazlası bar içimizde. kinimizi diri tutucaz. unutursak kalbimiz kurusun!

rabbim bi daha 2016 gibi yıl yaşatmasın bize . 2016'da ölümden başka bisey yoktu .

ne yazık ki artık eskisi kadar yadırgamıyoruz. gittikçe kanıksamaya basladık sanki olağan bir durummuş gibi, sanki kimsenin evine ateş düşmemis gibi... bizi bu hallere düşürenler utansın

o kadar sıradan bir hale geldi ki durum. vahim ötesi vahim. şehit olması sıradan değil şehit haberinin sıradan olması vahim. vatan için canını verirler kendileriyle birlikte eşini oğlunu kızını annesini babasını yanında götürür bizim vah vah dememiz ve kapanış. eskiden ortalık yıkılırdı. cenaze namazlarina ilçeden ilçeye giderdik hatta başka illere giderdik. simdi... şimdi duymuyoruz bile. önceden 20 30 sn verirlerdi sonra kim kimi nerde şey yapmış magazin haberleri... ulan şimdi hiç yok. vatan için şehit olanları vatan tanımıyor bilmiyor. hani ateş düştüğü yeri yakardı. her şehit her gazi haberi vatana düşmüş ateş değil mı de vicdanımız yanmıyor. ateş sadece ailesini yakıyor maalesef. i̇nşallah haklarını helal ederler...

bu haberlerin artık ritüelleşmesi çok acımasızca ve ilginç değil mi neden şaşırmıyoruz artık içimiz yanıyo ama alıştık. niye alıştık böyle şeylere çok üzücü..

usta be eskiden hadi lan şehitmi olmuş tühya nerden falan denirdi şimdi üç şehit varmış beş şehit varmış.. kimse umursamıyor fatiha bile okunmuyor kumanda elde bı kanal daha değişiyornordada saçma bir dizi aşk para vs durum böyle sıkıntılı zamanlardayız.. allah vatanımıza bayragımıza milletimize ezanımıza askerimizd polisimize ve bu devlet bu millet içğn çalışan çabalayan her zerreye yardım eylesin..

hani alışmak en kötüsü deniyor ya o konum işte

hiç öyle alışmıcaz falan demeyin gayette babalar gibi alıştık

ve alışmak, sayı az diye sevinmek ve böyle böyle insanlıktan çıkmak.

allah ailelerine sabırlar versin.

görmek. görmek ve susmak. görmezden gelmek. onca boş haberin arasında küçücük yazıldığı için görememek. bir şey yapamadan öyle oturmak rlin kolun bağlı

şu gündemde alıştığımız durum. ne kadar alışmamaya çalışsak bal gibi alıştık her gün gazetelerde televizyon da şehit haberleri duymaya. en azından 1 taneymiş, 2 taneymiş diye kendimizi avutmaya alıştık. ne kadar kötü ...

en çok korktuğum şey milletimizin bu haberlere alışmasıdır. kinimizi diri tutmalıyız.

tunceli'de de bir tane var. alıştık artık... emeği geçen herkesin anasını sikeyim.

i̇nsan üzülüyo ben (biz) burda gülüp eğlenirken onlar bizim için şehit oluyo allah yar ve yardımcıları olsun tüm mehmetçiklerin

hatırlıyorum da 9 sene önce falan bir iki defa sayıyı hatırlamıyorum ama 3 falandı sanırım şehit haberi gelmişti. herkes sokaklara dökülmüştü ellerinde bayraklarla. saatlerce yürümüşlerdi. doğuda verilen 2 şehit için türkiyenin her yerinde yürüyüşler olmuştu insanlar ses çıkarıyordu ya. birdik beraberdik. şimdi bakıyorum insanların ellerinde bayraklarla sokaklara döküldükleri şeyi, şeyleri hepimiz biliyoruz. kimseyi ayrıştırmak için demiyorum bunu herkese saygım var ancak lgbt için yapılan yürüyüş bile varken herkes sesini saygı gösterin diye çıkarırken bu kadar şehit için kimsenin gıkını çıkarmamasından rahatsız oluyorum ben. her allahım günü şehit veriyoruz ne medya bunu paylaşıyor ne duyuruluyor. duyurulanlara da mekanı cennet olsun diyip geçiyoruz. utanıyorum kendimden de insanlardan da bir şey yapamadığımız için utanıyorum.

istanbul'da gece canlı bomba olabilecek deaş'lı teröristi yakalamışlar arabaya bindirip götürmüşler arabadan indirirlerken terörist cebinden bıçak çıkartıp şoför polisi bıçaklayıp öldürmüş. yani bir şehidimiz var. ancak garip olan şu yakalanan ve bombacı olduğu iddia edilen teröristin ne üstü aranmış ne de eline kelepçe takılmış. ya adamın cebinde bıçak varmış ya bıçak bu adamı canlı bomba diye yakalıyorsunuz ve üstünü aramıyorsunuz. bu ne garip bir şey. ben yürümekte zorlanan ve engelli arabasıyla götürülen 87 yaşında bir amcanın ellerine ayaklarına kelepçe takıldığını gördüm bu sene. yani nasıl bu kadar basit hatalara düşüyoruz ya nasıl ya. insanlarımızın canları nasıl bu kadar değersiz olabiliyor.

içimi sızlatıyor her seferinde, devletime ve milletime düşmanlık eden şerefsizlere nefretim arttıkça artıyor.. bir ölür bin diriliriz..

malesef alıştık. böyle bir şey olabilir mi? ölüme alıştık. hem de terör yüzünden gelen ölüme. arada bir ''15 yaşındaki eren'' gibi ''dikkat çeken ölüm'' olmadığı sürece haber değeri taşımaz oldu. aklım almıyor abi almıyor. birçok şeyi anlamlandıramıyorum.

o haberleri izlerken şehidin cenaze töreninde en önde saf tutmaya çalışan siyasilerinde allah belasını versin. bırak akrabaları dursun en önde niye en önde durma zorundasınız yüzünüz hiç mi kızar mıyor. vasiyetim bir gün şehit olursam inşallah cenazeme bu piçler gelmesin.

alıştırılan bir toplum olduk böyle şeylere artık inşallah şehit haberi yoktur demek yerine az şehit vermişizdir umarım kafasına geldik alışmamamız gerekiyor

--- spoiler --- ne zaman bir şehit haberi görsek bizim de içimiz gidiyor. o şehit haberiyle birlikte sanki biz de ölüyoruz. ama ölemiyoruz işte. sanırım ülkece hissettiğimiz bu ortak duyguyu yahya kemal en güzel şekilde dile getirmiş; 'bir bahçedeyiz şimdi şehitlerle beraber. bizler gibi ölmüş o yiğitlerle beraber..." --- spoiler --- demişim şurada; (#1308977) hatalı genelleme yapmışım. şunu izleyince fark ettim. önce bir titredi içim. sonra bir hışımla bu insanları, o güzelim çocukları bu hale getiren tüm unsurlara sövdüm ağız dolusu. anlayacağınız genelgeçer bir yastı bana uğrayan. çünkü olayı kavradığımın birkaç saniyesi sonrası hüzünden isyana geçiş yapabildim. bunun böyle olmaması gerekiyordu.. halimiz itten beter amk. acı olan şu ki; benden daha beter olan, şu durum için "bu işin fıtratında var." diyebilen ama başka hiçbir şey demeyen mahluklar da var. ben toprak olsam en çok sizin gibi istismarcı dilsiz şeytanları kabul etmezdim...